Θέλετε πάλι μία από τα ίδια;

Πριν κάποια χρόνια, στον απόηχο των λεφτών που υπήρχαν, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ έκλεβε την ψήφο των πολιτών με ψέματα, την επομένη της συντριπτικής νίκης του σοσιαλισμού είχα το θάρρος να υπενθυμίζω στο αναγνωστικό κοινό, το βίο του κόμματος που εξελέγη και τις μεθόδους του.

Σπεύσανε τότε οι θεματοφύλακες του σοσιαλισμού να μου επιτεθούν, ακόμη και επί προσωπικού. Έκτοτε κύλισε άφθονος ο πολιτικός χρόνος και γραφτήκανε στα κατάστιχα τα πεπραγμένα όλων. Ο κος Παπανδρέου ταπείνωσε διαπραγματευτικά την χώρα με μια σειρά από “λάθος χειρισμούς”, την εξευτέλισε χαρακτηρίζοντάς το έθνος μας ένα έθνος τεμπέληδων, μας έσυρε στο χρηματοδοτικό μόρφωμα μιας “τρόικας” επιβάλλοντας το ΔΝΤ οπότε και την Αμερική στα Ευρωπαϊκά πράγματα. Σήμερα ο ίδιος περιφέρεται στα Αμερικανικά πανεπιστήμια δίνοντας διαλέξεις για την διαχείριση πολιτικών κρίσεων, το κόμμα του υποδέχεται τους δικαστικούς επιμελητές που δείχνουν την έξοδο από το “πράσινο” μέγαρο και οι δημοσκοπήσεις προαναγγέλλουν την έξοδό του ΠΑΣΟΚ από την βουλή.

Ανακαλώντας τα γεγονότα εκείνων των εκλογών, θυμάμαι τον φέρελπιν πρωθυπουργό να περιφέρεται με ποδήλατα και κανό σε διάφορες χώρες. Μεταξύ γυμναστηρίου και σάουνας να κλέβει χρόνο και να προεδρεύει στην Σοσιαλιστική Διεθνή -κάνοντας βαρυσήμαντες παρεμβάσεις στο διεθνές στερέωμα. Να συνδιαλέγεται με μεγάλους φιλοσόφους και οικονομολόγους και όλοι αυτοί να συμφωνούν και να λένε πόσο σωτήρια θα είναι για την Ευρώπη η προσωπικότητα του επόμενου Έλληνα πρωθυπουργού. Ενώ έτσι αποφαίνονταν οι ξένοι σοφοί για το τί είναι σωστό να επιβληθεί στους Έλληνες, τελικά πειστήκανε και οι ίδιοι οι Έλληνες, καθώς για να το λένε οι ξένοι, κάτι θα ξέρουν.

Έτσι και ο κύριος Τσίπρας σήμερα περιφέρεται στους τέσσερις ορίζοντες και μαζεύει αυτόγραφα από προσωπικότητες, λες και οι υπογραφές τους παρέχουν την επάρκεια να κυβερνήσει τους Έλληνες. Και θα δείτε ότι η μέθοδος αυτή θα αποδώσει και θα φέρει καρπούς, γιατί οι τεχνικές της προπαγάνδας είναι μελετημένες για να αποδίδουν. Πολύ φοβάμαι όμως, και το αφήνω γραφτό για να αναμετρηθεί με τα γεγονότα, ότι μαζί του θα έρθει ξανά ο διαμελιστικός για την Ευρώπη δάκτυλος της Αμερικής. Και θα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θέλει κοινό μέτωπο των χωρών του νότου, μα άλλο θα πράττει στην πραγματικότητα, θα δυναμιτίζει την ενοποίηση.

Από τα παραπάνω προκύπτουν κάποια συμπεράσματα. Πρώτον, η ψήφος μας δεν είναι εμπόρευμα να την βγάζουμε στο παζάρι προεκλογικά για την βολεψιά μας. Τα αργύρια που θα λάβουμε θα μας στοιχίσουν πιθανότατα την καθημερινότητά μας, την ζωή μας, την δουλειά μας, το μέλλον μας, την ύπαρξή μας. Δεύτερο υπάρχουν πολιτικοί που αγωνίζονται για να καταξιωθούν και υπάρχουν και αυτοί που τους κουβαλάνε στην πλάτη για να τους ανεβάσουν, δεν θα κληθούν οι τελευταίοι να επιστρέψουν την χάρη στους ευεργέτες τους; Τρίτον τα περιθώρια είναι στενά, η χώρα ακροβατεί μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας και δεν συγχωρούμαστε οι ψηφοφόροι να κάνουμε άλλη μια φορά τα ίδια λάθη.

Για την κυοφορούμενη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΚΑΜΜΕΝΟΥ

Θέλω να πιστεύω ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν βλέπει σοβαρά τέτοιες συνεργασίες. Το κόμμα δεν είναι χτεσινό και θα ήταν λυπηρό να συνδιαλέγεται με προεκλογικά κόμματα.

Κάλεσμα

Η χώρα μας έχει πέσει πολύ χαμηλά και εμείς έχουμε πέσει μαζί της. Όσα γνωρίζαμε όλα αυτά τα χρόνια, όσα ίσια και όσα στραβά καταρρεύσανε σε δύο μόλις χρόνια. Τα όνειρα τα δικά μας αυτά που είχαμε φυλάξει και αυτά που είχαμε επενδύσει για τα παιδιά μας εξανεμιστήκανε. Μείναμε εμείς με άδεια χέρια και τα παιδιά μας με άδεια όνειρα να περιφέρονται στην Ελλάδα η να επαιτούνε μια θέση στο εξωτερικό.

Όταν σας λένε ότι εσείς φταίτε για τα δεινά όλα εκείνα που σας πνίγουν σήμερα, όταν επιτίθενται στην αξιοπρέπειά σας και την εργατικότητά σας μην τους ακούτε. Ξέρουνε πώς να σας δημιουργούνε τύψεις ξέρουνε πώς να σας βάζουνε σε σειρά καλά ξέρουνε πώς να παίζουν το παιχνίδι με το καρότο. Ναι υπάρχουνε αυτοί που παρασιτήσανε για χρόνια στην κοινωνία, αυτοί που δεν δουλέψανε αυτοί που τα βρήκανε εύκολα οι καιροσκόποι που ποτέ δεν λείψανε από καμιά κοινωνία. Μα δεν είναι μόνο αυτοί. Είστε και εσείς που δουλέψατε για εσάς και τα παιδιά σας, που ονειρευτήκατε ένα καλύτερο μέλλον και το κυνηγήσατε, που ήσασταν χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο που προσθέσατε και δεν αφαιρέσατε από το εποικοδόμημα της Ελλάδας. Σε 'σας απευθύνομαι που είστε δημιουργία, οι υπόλοιποι να κρυφτούνε στα λαγούμια που έχουνε σκαμμένα γιατί το φως δεν το αντέχουν.

Δεν είναι ένα κομματικό κάλεσμα, είναι μια φωνή που έρχεται να σας θυμίσει πράγματα ξεχασμένα. Όλα αυτά που ελπίζατε όλα αυτά που διεκδικούσατε όλα αυτά που πιστεύατε ότι θα πραγματοποιηθούν. Να σας θυμίσω εποχές που υπήρχε όραμα και στόχος και προοπτική για το μέλλον. Να σας θυμίσω τότε που η ελπίδα μας κινητοποιούσε όλους να εργαστούμε να προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε. Που πήγαν αυτά τα χρόνια, τι έγινε στην κοινωνία μας και τον κόσμο μας. Καταληξανε όλα να 'ναι στείρα και μονόχνοτα. Έγινε η πολιτική ζωή μας μουντή και μονότονη, γραμμή παραγωγής κλώνων πολιτικών, σαν τις γραμμές παραγωγής που φτιάχουνε βίδες και μπουλόνια, όλα για την ίδια χρήση.

Έγινε το πολιτικό μας ευαγγέλιο το μνημόνιο και γίνανε ιερείς μας ο Τόμσεν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί. Όλα όσα είμαστε εμείς είναι λάθος και το αλάθητο το έχουνε οι διορισμένοι μας από την “τρόικα” σωτήρες. Συρρικνώνεται ο πολιτικός μας διάλογος και η θεώρησή για το αν θα ακολουθήσουμε τυφλά το μνημόνιο ή αν θα τολμήσουμε να εκφράσουμε πενιχρές αντιρρήσεις. Δεν είναι το μνημόνιο το σύμπαν μας, είναι το δαιμόνιό μας η εφευρετικότητά μας η ευστροφία μας. Λύσεις υπάρχουν αλλά ποιος να τις αναζητήσει, ποιος να τις διεκδικήσει. Ξέρετε εσείς που έχετε μοχθήσει στον καθημερινό σας βίο πόσο τσαγανό και πόση “μαγκιά” χρειάζεται μια διαπραγμάτευση, το κυνήγι ενός στόχου.

Ξέρω τον Καρατζαφέρη από πολύ παλιά, από εποχές καλύτερες πιο δημιουργικές. Ξέρω την προσωπικότητά του και ξέρω πώς έφτασε μέχρι αυτό που είναι σήμερα. Και καθώς πιστεύω σε αυτόν και τον πυρήνα που τον περιστοιχίζει, ξέρω ότι είναι ο μόνος που έχει το στομάχι για μια δύσκολη διαπραγμάτευση. Ξέρω πως δεν τα παρατάει παρά όλες τις δυσκολίες. Ξέρω τους στόχους του και τις φιλοδοξίες, τον πατριωτισμό του, ξέρω ότι θα φτάσει μέχρι το τέλος. Κρατάει στα χέρια του ένα στόχο και ένα όραμα για την Ελλάδα, έχει καταστρώσει ένα πλάνο που είναι ανηφορικό αλλά μπορεί να δώσει ξανά όραμα και ελπίδα. Ζητάει να αναμετρηθούνε μια γροθιά οι πολιτικοί αρχηγοί με το κατεστημένο των Βρυξελλών, ζητάει ένα κοινό μέτωπο των νοτίων χωρών απέναντι στις βόρειες. Ζητάει ριζική αλλαγή, δεν ψάχνει τα μπαλώματα.

Όταν λοιπόν βρεθείτε αντιμέτωποι στην κάλπη, μην πετάξετε μέσα της στείρα αντίδρασή και αποστροφή, γιατί αυτό θα εισπράξετε. Πετάξτε μέσα την συνείδησή σας πετάξτε την επιλογή σας, ας είναι η τράπεζα που θα κάνετε μια από τις μεγαλύτερες επενδύσεις σας.

Μια μηχανή παραγωγής δημοσίων υπαλλήλων.

Ολοκληρώθηκε και φέτος μια σχολική χρονιά με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων. Μια ακόμη γενιά νέων κατανέμεται στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας με τρόπο αναξιοκρατικό, άδικο και εξοντωτικό. Ενώ πολλοί θα μείνουν απ' έξω να χαρακτηρίζονται ανίκανοι.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι το επιστέγασμα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που είναι φτιαγμένο να απομυζεί τον νέο χωρίς να του προσφέρει και πολλά. Όταν απομυζεί, δεν απομυζεί μόνο χρήματα από την οικογένειά του - άλλωστε τα χρήματα αυτά δίνονται πρόθυμα. Απομυζεί ζωτικό χρόνο, τον χρόνο που χρειάζεται η υπερπροσπάθεια να κατανοηθούν δύσκολες θεωρίες, να αποστηθιστούν κατεβατά από κείμενα και να λυθούν εξωπραγματικά περίπλοκα προβλήματα. Όλα αυτά, μακριά από οτιδήποτε ουσιαστικό, από οτιδήποτε οξύνει την κρίση και διεγείρει την δημιουργικότητα, οποιαδήποτε πρακτική εφαρμογή. Όλα όσα είναι ενδιαφέρουν τον μαθητή θεωρούνται ουσιαστικά μόνο όταν τυχαίνει να συμπίπτουν με την καταναγκαστική εργασία που του επιβάλλει το εκπαιδευτικό σύστημα. Οποιαδήποτε άλλη κλίση ή ανησυχία είναι δευτερεύουσας σημασίας ώστε να κρίνεται ανώριμη και περιττή τόσο από τους οικείους όσο και από το σχολείο.
Απομυζεί επίσης και χρόνο από την πραγματική ζωή. Ο μαθητής θα βγει από την μάχη αυτή με αρκετά χρόνια υστέρηση στον χαρακτήρα του. Γιατί θα έχει χάσει όλα εκείνα τα μικροπράγματα που είναι φτιαγμένα για να αναπτύσσουν ομαλά τον άνθρωπο. Θα είναι πολύ λιγότερο ώριμος απ' ότι απαιτεί η ηλικία του, και με τον τρόπο που είναι δομημένη η Ελληνική κοινωνία, πολύ περισσότερο εξαρτημένος από την οικογένειά του. Δεν θα έχει αναπτύξει την δυνατότητα να στέκεται μόνος του και να διεκδικεί με θάρρος τον δρόμο του μέσα στον κόσμο. Δεν θα έχει μάθει να δρα αυτόνομα και να ανταπεξέρχεται στον ανταγωνισμό της πραγματικότητας.
Τέλος θα καταντήσει να αποστρέφεται οτιδήποτε έχει σχέση με την γνώση και την προσπάθεια καθώς θα έχει συνδέσει τους όρους αυτούς στο μυαλό του με εξοντωτική προσπάθεια που δεν του επέφερε καμία ευχαρίστηση και κανένα μακροχρόνιο όφελος. Χειρότερα ίσως θα καταλήξει να αποστηθίζει και να αναπαράγει πράγματα που δεν είναι δικά του, δεν τα κατανοεί και δεν είναι σε θέση να τα επεξεργαστεί κριτικά. Αν κανείς, καμιά φορά, καταφέρει αναπτύξει προσωπικότητα κρίση και άποψη, θα πρέπει να έχει ξεπεράσει αυτή την μακρά και ψυχοφθόρο περίοδο της ζωής του και να μην έχει εξαντληθεί νοητικά και σωματικά ώστε να καταθέσει τα όπλα.
Όλη αυτή η ταλαιπωρία οικοδομείται πάνω σε παρωχημένη οπτική άγνοια και αδιαφορία για την εκπαίδευση καθώς και έναν μύθο ριζωμένο στην ελληνική κοινωνία. Ότι δηλαδή ο μονόδρομος για την επαγγελματική αποκατάσταση είναι η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κανείς δεν εκμεταλλεύεται την πλούσια ελληνική γη ελάχιστοι έχουν την δυναμική να αναλάβουν τις ευθύνες που συνεπάγεται το εμπόριο. Έχει χτιστεί με τα χρόνια μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα άτολμων, χωρίς ουσιαστικά προσόντα, πτυχιούχων που συνωστίζονται στις ελάχιστες διαθέσιμες θέσεις και στα γραφεία κάθε λογής πολιτευτών για μια θέση στο δημόσιο, δηλητηριάζοντας βαθύτατα την πολιτική ζωή της χώρας μας και στερώντας της κάθε προοπτική για ανάπτυξη. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καταφέρνει να εκπαιδεύει επιτυχώς μόνο δημοσίους υπαλλήλους. Ένα εκατομμύριο υπολογίζονται ότι θα είναι με το πέρας της απογραφής, μόνο στον στενό δημόσιο τομέα.
Αν είναι κάτι που χρειάζεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δεν είναι απλά περισσότεροι πόροι, αυτή είναι μια λαϊκίστικη υπεραπλούστευση που εύκολα μπορεί να συνοψιστεί σε σύνθημα και να τροφοδοτήσει πορείες, από εκείνες που αποτελούν πλέον γραφική εικόνα στους δρόμους των ελληνικών πόλεων. Είναι αλλαγή της νοοτροπίας, τόσο του εκπαιδευτικού συστήματος όσο και της κοινωνίας. Κανείς δεν χτίζεται σωστός επιστήμονας, ή τεχνίτης, ή μηχανικός ή πολίτης, παρά την θέλησή του. Ο εξαναγκασμός, αν δεν οδηγήσει στην αποστροφή, φέρνει την μετριότητα και στερεί την ευχαρίστηση από τον άνθρωπο. Μόνο όταν το εκπαιδευτικό σύστημα ξεκινήσει να κατανοεί τις ανάγκες των μαθητών και η κοινωνία πάψει να ταξινομεί τα επιτηδεύματα βάση ανυπόστατων κριτηρίων, θα μπορούμε πούμε ότι κάναμε μια πραγματική επένδυση για την χώρα.

Πολιτικοί και τεχνοκράτες

Η διαχείριση της πολιτικής ζωής της χώρας μας γλίστρησε από τα χέρια των πολιτικών και πέρασε σε αυτά των τεχνοκρατών. Μέρος της, σημαντικό ίσως, πάντοτε ελεγχόταν από τους δεύτερους, μα ποτέ τόσο εκτεταμένα όσο σήμερα. Πέρα από την αναζήτηση υπευθύνων για το ολίσθημα αυτό, συζήτηση άκαιρη, χρειάζεται να επιχειρηθεί μια εκτίμηση για την μεταβολή στη φύση του πολιτεύματος που τόσο αιφνίδια πραγματοποιήθηκε.
Είναι χρήσιμο να προσεγγιστεί ξεχωριστά η έννοια του πολιτικού και του τεχνοκράτη. Από την μία οι πολιτικοί, εκ της φύσεως του πολιτεύματος που επικρατεί, αλληλεπιδρούν με τον λαό. Εκλέγονται από αυτόν και πέραν των προσωπικών φιλοδοξιών, που είναι δεδομένο ότι σχεδόν ο κάθε ένας υπηρετεί, έννοιες όπως το πολιτικό κόστος η κατακραυγή ίσως και η υστεροφημία, χαλιναγωγούν τον εγωισμό τους ώστε να λαμβάνουν υπ' όψιν στον σχεδιασμό τους αναγκαστικά και τις ανάγκες του λαού. Σημαντικό είναι επίσης να αναφερθεί ότι το πρότυπο των πολιτικών περιστρέφεται γύρω από ιδεώδη τα οποία έχουν αναπτυχθεί με ιδιαίτερη φροντίδα και κόπο, σχεδόν πάντα με ανθρωποκεντρική ματιά, ώστε να οικοδομείται μια δεδομένη ανθρωπιστική δεοντολογία μέσα στην οποία (επιφανειακά το λιγότερο) πρέπει να κινείται κάθε πολιτικός για να τυγχάνει λαϊκής εκτίμησης. Η ειδίκευση αυτή, συστηματική ή εμπειρική, τους δίνει την δυνατότητα να βλέπουν καθαρότερα τα ζητήματα της πολιτικής από ανθρώπους διαφορετικών επιτηδευμάτων. Αυτοί είναι οι πολιτικοί, που αντλούν την εξουσία τους από τον λαό και θέλοντας ή μη, τον υπηρετούν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Από την άλλη είναι οι τεχνοκράτες. Άνθρωποι που αναπτύσσουν διαχειριστικές δεξιότητες. Ικανότατοι κατά τεκμήριο στο αντικείμενο εξειδίκευσής τους, ανίκανοι όμως (επίσης κατά τεκμήριο) να ενσωματώσουν τον ανθρωπιστικό παράγοντα στις αποφάσεις τους. Την πατρωνία τους συνήθως αναλαμβάνουν αυτοί που διαθέτουν τα μέσα παραγωγής με σκοπό να τους χρησιμοποιήσουν σαν πάγιο κεφάλαιο. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι αυτοί κουρδίζονται για να εξυπηρετούν την νοοτροπία και τα συμφέροντα αυτών που τους ανέθρεψαν. Η επιχειρηματολογία για συντριπτική διάσταση συμφερόντων του λαού με τα συμφέροντα που είναι ταγμένοι να υπηρετούν οι τεχνοκράτες περιττεύει.
Είναι πολύ πιθανό αυτοί να μην αναγνωρίζουν την έκταση του κυνισμού τους, παρά να θεωρούν εαυτούς συνεπείς υπηρέτες του επιτηδεύματός τους. Για τον λόγο αυτό στα πολιτεύματα που θεωρούνται φιλολαϊκά πρέπει να υφίστανται πολιτικών προϊσταμένων, μιας και είναι αδιαμφισβήτητα απαραίτητοι για την λειτουργία κάθε κοινωνίας. Για τον ίδιο λόγο που πολιτική πρέπει να προΐσταται της στρατιωτικής ηγεσίας. Οι πολιτικοί έχουν πολύ πιο καθαρή οπτική στα κοινά απ΄ ότι έχουν οι τεχνοκράτες. Η στενότητα της αντίληψης στα δημοσία θέματα από μεριάς των τεχνοκρατών και η υποτίμηση που δείχνουν στον ανθρώπινο παράγοντα, τους ωθεί να υπηρετούν το αντικείμενό τους προς όφελος των συμφερόντων που τους ανέθρεψαν και εις βάρος του συνόλου.
Δεν πρέπει να λησμονείται ότι οι εν λόγω τεχνοκράτες, που αυτή την στιγμή υπερφαλαγγίζουν τους πολιτικούς της Ελλάδας, υπακούουν σε πολιτικούς προϊσταμένους εκλεγμένους από πολίτες άλλων χωρών και δεν μπορεί να βάζουν τα συμφέροντα των Ελλήνων πάνω από τα αυτά των λαών που τους εξέλεξαν.
Χτίζεται έτσι μια ένταση στον κοινωνικό ιστό, που αν δεν εκτονωθεί, κάποια στιγμή θα εκραγεί, γκρεμίζοντας εξίσου τα στραβά και τα σωστά. Είναι σε αυτές τις συνθήκες όπου οι κάθε λογής πολιτικοί καιροσκόποι θα σπεύσουν να εξαργυρώσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια σε πολιτική ισχύ. Πρέπει λοιπόν κάθε ένας να είναι διπλά υποψιασμένος απέναντι στον λαϊκισμό ή τις τακτικές κινήσεις εντυπωσιασμού που σκοπό έχουν να θολώσουν την ικανότητα κρίσης.

Γιατί φτάσαμε εδώ;

Οτιδήποτε θύμιζε ελευθερία έχει χαθεί από την χώρα μας για να υποδουλωθεί και αυτή μαζί με τόσες άλλες στα κελεύσματα του διεθνισμένου πλέον κεφαλαίου.
Αρκούσαν για όλα αυτά μια σειρά από ανεύθυνες κυβερνήσεις και μια επίορκη για να μετατραπεί η λαϊκή ετυμηγορία σε παράδοση. Ουδέποτε ο ελληνικός λαός ερωτήθηκε προεκλογικά για την υπαγωγή του στην προκρούστεια τράπεζα της διατραπεζικής επιτήρησης. Και όμως αυτό είναι το πρώτο στο οποίο προβαίνει η νέα κυβέρνηση. Η ισχύς της βασίστηκε σε υποσχέσεις για μια άλλη πραγματικότητα στην οποία τα λεφτά υπήρχαν και θα ξεκλειδώνονταν με την νέα διακυβέρνηση. Με αυτές τις αστήριχτες ελπίδες αντάλλαξε η νέα κυβέρνηση την λαϊκή ετυμηγορία και δεν μπορεί να διαλαλεί ότι δεν γνώριζε την δημοσιονομική κατάσταση εκτώς και αν οι συναντήσεις με εκπροσώπους της Goldman Sacks τον περασμένο Σεπτέμβριο περιορίζονταν στην ανταλλαγή σοσιαλιστικών ιδεωδών. Το σχέδιο είχε καταστρωθεί πολύ προ των εκλογών.
Μια σειρά από πολιτικές μας οδήγησαν εδώ. Όλες εκπορεύονται από τις απαιτήσεις των κεφάλαιων που θέλουν να μετακινούνται χωρίς εμπόδια από τόπο σε τόπο, προσφέροντας οφέλη μόνο στους ιδιοκτήτες τους και αφήνοντας καμένη γη στο πέρασμά τους. Έτσι από ένα κράτος που με τους φραγμούς του έβαζε αρκετά εμπόδια στο διεθνές κεφάλαιο εξασφαλίζοντας κάποια προστασία στους πολίτες του γίναμε ένα σουρωτήρι που δεν μπορεί να αναδιανέμει τον μόχθο των πολιτών του στο εσωτερικό του μα τον απολεύνει προς όφελος των διεθνών κεφαλαιακών αποθεμάτων. Τα παραπάνω δεν είναι διαφήμιση του απομονωτισμού. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι και οι λαοί να ζούσαμε σαν μια γειτονιά. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει σύντομα. Αυτός που ευνοείται περισσότερο από την αποδυνάμωση των κρατών δεν είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ανθρώπων, ένας μύθος που ανέθρεψε την γενιά μου, μα οι ισχυροί, αυτοί που μπορούν να διοχετεύσουν τα αποθέματά τους για να εξανδραποδίσουν ακόμη και ολόκληρα κράτη, σαν την Ελλάδα.
Γνωρίζω ότι αυτοί που περισσότερο από όλους εργάζονται σε αυτή την χώρα είναι οι μαθητές. Εργάζονται για να αποκτήσουν εφόδια ώστε να χτίσουν το καλύτερο δυνατόν μέλλον. Ποιο μέλλον; Το μέλλον τους σφραγίζεται αυτές τις ημέρες. Οι καρποί των κόπων τους και της σκέψης τους δεν θα είναι ποτέ δικοί τους. Θα είναι η πρόσοδος που θα καταβάλλουν για την υπόλοιπη ζωή τους σε αυτούς που τους αγόρασαν. Υποζύγια θα είναι που για μια ζωή θα σέρνουν το άροτρο για να αυγατίζουν τα μεγάλα αποθέματα. Τόσοι αιώνες προσπάθειας, τόσο αίμα, τόσες σελίδες συλλογισμών από ελεύθερους ανθρώπους κάθε ιδεολογίας, για να φτάσουμε εδώ!

Ενότητα

Πριν λίγους μήνες έγραφα για τους αγρότες και πώς η κυβέρνηση τους διαπόμπευε για να εξασφαλίσει τη συγκατάβαση της κοινής γνώμης, ώστε να επιβάλει σκληρά μέτρα εις βάρος τους. Μπορεί η επικαιρότητα να έχει προσπεράσει τον λιθοβολισμό που υφίσταντο οι εκπρόσωποι των αγροτών στα τηλεοπτικά παράθυρα τόσο από πολιτικούς της κυβέρνησης όσο και εγκάθετους δημοσιογράφους. Διαφαινόταν ότι η κυβέρνηση θα χρησιμοποιούσε τη μεθοδολογία αυτή ξανά και ξανά ανάλογα προσαρμοσμένη κάθε φορά στην ομάδα που θα ήθελε να πλήξει.
Ακολούθησαν στην οι πρατηριούχοι, σύσσωμοι οι ιατροί στο πρόσωπο των περιβόητων “Ιατρών του Κολωνακίου” (πόσους ιατρούς μπορεί να χωράει το Κολωνάκι), οι επαγγελματίες οδηγοί και έρχονται οι φαρμακοποιοί. Κάποιος μπορεί να πει ότι η κυβέρνηση προχωρά σε τομές για το καλό του τόπου. Δεν μπορώ όμως να αναγνωρίσω καλή βούληση σε ανθρώπους που χρησιμοποιούν το πιο πρωτόγονο και ταπεινό μέσο χειραγώγησης, τον φθόνο και την διαίρεση του λαού για να πετύχουν τους στόχους τους. Πως μπορεί τέτοιοι άνθρωποι να έχουν αγαθά κίνητρα.
Τον στόχο τους φαίνεται να τον πετυχαίνουν σε μεγάλο βαθμό. Με την βοήθεια των χρυσοπληρωμένων, μεγαλοδημοσιογράφων διαμορφώνουν με επιστημονικό τρόπο την κοινή γνώμη. Την διαμορφώνουν γιατί έχουμε μάθει να βλέπουμε την πραγματικότητα από τις σελίδες κατευθυνόμενων μεγαλοεφημερίδων και τον φακό των καναλαρχών εργολάβων. Έχουμε μάθει να δίνουμε περισσότερη αξία στα λεγόμενα του δημοσιογράφου της τηλεόρασης παρά στους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας. Μήπως δεν γνωρίζουμε όλοι ταξιτζήδες, μήπως δεν γνωρίζουμε όλοι φαρμακοποιούς ή ιατρούς; Δεν είναι σφάλμα να τους στοχοποιούμε όταν ξέρουμε ότι δεν διαφέρουμε και πολύ από αυτούς. Κάθε επαγγελματική ομάδα έχει τα μαύρα της πρόβατα για τα οποία δεν είναι καθόλου περήφανη. Χαρακτηρίζουν όμως αυτά το σύνολο;
Παρ 'όλα αυτά πέφτουμε πάντα στην ίδια παγίδα της στοχοποίησης που στήνουν οι μηχανισμοί προπαγάνδας, χάνοντας την αλληλεγγύη μας σαν κοινωνία. Α συνεχίσουμε έτσι, όταν θα έρθει η ώρα για να χτυπήσει η καμπάνα για τον κάθε ένα μας, που αν δεν έχει έρθει ήδη θα έρθει σύντομα (εκτός αν ανήκετε σε εκείνους που συνηθίζουν να κάνουν αντίσταση από το εξωτερικό), κανείς δεν θα είναι διαθέσιμος για να βοηθήσει.
Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω περισσότερα για τις επαγγελματικές ομάδες που επλήγησαν στο παραλήρημα λάσπης της κυβέρνησης ώστε να τις υπερασπιστώ. Είμαι φαρμακοποιός όμως και θα δείξω το μέγεθος της αδικίας που κάθε ομάδα υφίσταται μέσα από το επάγγελμα που γνωρίζω καλά. Η αλήθεια είναι ότι το δημόσιο χρωστάει στους φαρμακοποιούς της επαρχίας περί τους επτά μήνες και στην Αθήνα περί τους τέσσερις. Είναι δύσκολο να περιγράψω τί σημαίνει αυτό για τα φαρμακεία, που πιστώνουν το δημόσιο για τόσους μήνες πληρώνοντας τις εταιρίες (που πιστώνουν για ένα μήνα) καθώς και αποδίδοντας Φ.Π.Α. για χρήματα που δεν έχουν εισπράξει. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες γνωρίζουν τί σημαίνει αυτό για μια επιχείρηση.
Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι δεν μπορούν να είναι βιώσιμες τέτοιες επιχειρήσεις. Για τα φαρμακεία λοιπόν τίθεται πλέον θέμα επιβίωσης. Είναι δύσκολο να συνεχίσουν να πιστώνουν έναν τέτοιο κακοπληρωτή εκτός και αν έχουν σκοπό να κλείσουν τα περισσότερα από τα 11.000 φαρμακεία που βρίσκονται ανά την Ελλάδα. Μπροστά στο κίνδυνο να βρεθεί απέναντι σε μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια εάν οι φαρμακοποιοί αποφασίσουν να διακόψουν την σύμβαση με το ταμείο του δημοσίου, αφού θα αποκαλυφθεί η μαύρη τρύπα σε όλο της το μεγαλείο, η κυβέρνηση δυσφημεί τον κλάδο κάνοντας λόγο για τεράστιο κέρδος των φαρμακοποιών από το φάρμακο, πράγμα ανακριβές. Επιλέγει να αποκρύπτει την τεράστια ζημία που προκαλείται από την παντελή έλλειψη ρευστότητας που τα έχει τελματώσει. Οι συμβασιούχοι του δημοσίου είναι σε θέση να συνηγορήσουν στο πόσο εύκολα παραβιάζει τον λόγο του το δημόσιο.
Διαβεβαιώ τους πάντες ότι οι φαρμακοποιοί είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν όσο μπορούν. Και θα μπορούσαν ακόμα περισσότερο αν η κυβέρνηση δεν χάιδευε τα αυτιά των φαρμακοβιομηχανιών, μα τις υποχρέωνε να πιστώνουν περισσότερο από ένα μήνα τα φαρμακεία ώστε να μπορούν αυτά με τη σειρά τους να πιστώνουν ακόμα περισσότερο απ' ότι κάνουν τώρα το δημόσιο. Καμία κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει τα κότσια να πάρει τέτοια μέτρα, αντίθετα αρέσκεται να δείχνει πυγμή απέναντι στους ασθενέστερους. Ακούστηκε πρόσφατα από στόματος υπουργού ότι διατέθηκαν κάποια χρήματα για να πληρωθούν οι φαρμακοποιοί. Δεν γνωρίζω κάποιον φαρμακοποιό που να πήρε από τα χρήματα αυτά.
Η γραμμή της κυβέρνησης είναι να σερβιριστεί στην κοινή γνώμη ότι οι αλλαγές αυτές θα εξυπηρετήσουν τα ταμεία και τον καταναλωτή. Το πρώτο είναι ένα κατάφωρο ψεύδος μιας και δεν ήταν οι φαρμακοποιοί που διασπάθισαν το χρήμα των ταμείων όλα αυτά τα χρόνια μα οι γνωστοί επίορκοι πολιτικοί που χρησιμοποίησαν τα αποθεματικά, τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων δηλαδή, σαν μέσο κερδοσκοπίας. Ενάντια σε αυτούς τους πολιτικούς πρέπει να εξαπολυθεί η ισχύς του δημοσίου και όχι προς τα φαρμακεία. Όσο για το δεύτερο δυστυχώς δεν είναι το συμφέρον του δημοσίου ο στόχος, ο τελικός στόχος είναι να περάσει η διακίνηση του φαρμάκου σε “πολυαγορές” όπως ανέφερε χαρακτηριστικά σε πρόσφατο δημοσίευμα η “Ναυτεμπορική”. Να διαχειρίζονται το φάρμακο τεράστιοι κολοσσοί λιανικού εμπορίου (σουπερμάρκετ, πολυκαταστήματα) σαν αυτούς που σήμερα κατακλύζουν την χώρα και απομυζούν το ΑΕΠ της. Αυτές που εξάγουν το χρήμα της χώρας μας στο εξωτερικό κάνοντας τις προσωπικές επιχειρήσεις να στενάζουν και συνεισφέροντας ένα τίποτα στο σύνολο παρακάμπτοντας στις διεθνείς δαιδαλώδεις οικονομικές ατραπούς την φορολόγηση. Δεν θα επεκταθώ παραπέρα για να μην κουράσω τον αναγνώστη με λεπτομέρειες του κλάδου μας, άλλωστε ο κάθε ένας μπορεί να ρωτήσει για αυτά και ακόμη περισσότερα το φαρμακείο της γειτονιάς του που πιθανόν να είναι πιο έμπειρος επαγγελματίας από εμένα.
Ο κάθε ένας ξεχωριστά και στο τέλος όλοι κινδυνεύουμε να γίνουμε δουλοπάροικοι που θα δουλεύουμε για να φέρνουμε νερό στην χρηματική δεξαμενή των σύγχρονων παγκοσμιοποιημένων φεουδαρχών. Πρέπει να καταφέρουμε να αντικρίσουμε την πραγματικότητα χωρίς τις παρωπίδες του κομματισμού. Τα κόμματα υπάρχουν για να υπηρετούν τον λαό και δεν πρέπει να ισχύει το αντίθετο.